Nadat Inge Rook een aantal jaar geleden lichamelijk ziek werd én te maken kreeg met psychische klachten, kwam ze noodgedwongen tot stilstand in haar werk en privéleven. Zo kwam ze uiteindelijk terecht bij Dimence, waar haar therapeut haar na verloop van tijd attendeerde op Twomorrow.

“Ik kwam in contact met een van de trajectbegeleiders, maar ik had op dat moment nog geen uitkering. Toen is er vanuit de gemeente gekeken naar de mogelijkheden voor een re-integratietraject, en zo kon ik toch beginnen,” vertelt Inge.

Ze was de eerste niet-uitkeringsgerechtigde in Hardenberg die via de gemeente een IPS-traject kreeg toegewezen.

De start met hobbels

De eerste stappen in het traject waren niet eenvoudig. Inge kampte naast haar mentale klachten ook nog met fysieke klachten en stond op het punt om geopereerd te worden. Gelukkig biedt een IPS-traject voldoende tijd en ruimte, waardoor ze eerst kon herstellen voordat ze haar traject echt voortzette. Met ondersteuning van haar trajectbegeleider, begon ze aan haar zoektocht naar werk. Inge had brede interesses en was erg gemotiveerd maar wist dat haar oude functie in de gehandicaptenzorg fysiek te zwaar zou zijn.

“Ik was er inmiddels zo’n vijf jaar uit geweest, dus de stap naar betaald werk voelde groot. Er waren best veel dingen die me aanspraken, maar ik vond het lastig in te schatten wat paste bij mijn nieuwe situatie. Daarin heeft mijn trajectbegeleider mij echt geholpen.”

Samen zoeken naar wat wél kan

In het begin spraken Inge en haar trajectbegeleider elkaar ongeveer eens in de twee weken. Ze onderzochten haar mogelijkheden en stelden een zoekrichting op. Uiteindelijk bracht haar trajectbegeleider het RIWB als mogelijk passende werkgever onder de aandacht van Inge. Dit sprak haar meteen erg aan. Kort daarop solliciteerde Inge op een vacature en het bleek een match!

“Het was heel fijn dat mijn trajectbegeleider meedacht in het sollicitatieproces. Ik heb zelfstandig gesolliciteerd, maar ze keek wel mee met mijn cv, LinkedIn en voorbereiding op de gesprekken. Dat hielp enorm. Toen ik hoorde dat ik was aangenomen, kon ik het haast niet geloven!”

Werk als houvast

Inmiddels werkt Inge bijna een jaar als ondersteuner bij het RIBW. De eerste periode was pittig, maar ze werd goed ingewerkt. Dat gaf houvast naast de wetenschap dat ze altijd aan de bel kon trekken bij haar trajectbegeleider. Waar het traject intensief begon, groeide het mee met haar ontwikkeling. De afspraken werden minder frequent en haar trajectbegeleider werd vooral een sparringpartner wanneer Inge daar behoefte aan had. Het traject fungeert momenteel vooral als een vangnet.

“Binnenkort heb ik mijn beoordelingsgesprek en hoor ik of ik contractverlenging krijg. Dan neem ik even contact op met mijn trajectbegeleider, zodat we dat kunnen voorbereiden. Dat vind ik heel fijn.”

“Inge heeft het eigenlijk allemaal zelf gedaan,” vult haar trajectbegeleider aan. “Ik was er meer als achterwacht.”

“Dat klopt,” zegt Inge, “maar het was fijn om te weten dat je er wás als het nodig was. Ook ben ik er in het traject achter gekomen wat echt bij mij past, en dat uitdaging voor mij essentieel is. Er was ruimte om te kijken wat bij mij past als mens. Dat heeft me echt geholpen. Ik voel me nu op mijn plek.”

Hoop, verbinding en voldoening

“Werk biedt mij houvast wanneer ik het moeilijk heb. Je moet ergens heen, je hebt afleiding en je voelt je nuttig. Dat helpt mij ook weer door de moeilijke momenten heen. Het is voor mij heel goed om weer  “gewoon’’ aan het werk te zijn! Werk is voor mij weer een stuk verbinding en verdieping wat ik heb terug gekregen. Het gevoel dat ik ergens bij hoor. Dat miste ik enorm en het geeft mij heel veel voldoening nu ik dit wel heb.

Toen ik destijds op de website van Twomorrow ervaringen van anderen las, dacht ik: Er is nog hoop. Dat gevoel wil ik nu graag doorgeven. Je hoeft het niet alleen te doen.”

Inmiddels heeft Inge haar beoordelingsgesprek gehad en... 🎉 Ze heeft een vast contract gekregen bij het RIBW!