Ik ben op een boerderij opgegroeid in Holten. Mijn broers, zus en ik waren altijd aan het werk, ik sliep soms zelfs tussen de koeien. Het was een warm gezin, bij ons werd er naar elkaar omgekeken. Wij hadden een soort superritme: om 8u ‘s ochtends ontbijt, ’s middags om 12.15u lunch en ‘s avonds om 18u het avondeten. Die vaste structuur daar gedij ik het beste bij.

Tot acht jaar geleden had ik een fijn leven. Toen werd ik ontslagen, kreeg meerdere psychoses en werd depressief. Dat was een hele moeilijke tijd. Als je je been hebt gebroken, dan ziet iedereen dat. Psychische problemen zien mensen niet aan je. Je ziet er nog hartstikke leuk uit en soms kun je ook hartstikke leuk doen. Zelfs mensen in mijn naaste omgeving hebben soms geen idee hoe vervelend, moeilijk en eng sommige momenten zijn geweest. Ze vragen: hoe is het met je dochter? In plaats van: hoe is het met jou? Ze weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. De afgelopen jaren heb ik drie kaartjes gehad omdat ik ziek was. Toen ik 50 werd, kreeg ik 26 kaartjes. Het is ongemak en onwetendheid. Dat is de reden dat ik mijn verhaal wil delen.

Ik heb geprobeerd om weer werk te krijgen, maar dat lukte nooit. Wel deed ik veel vrijwilligerswerk. Niks doen stond bij ons niet in het woordenboek. Dat heb ik van mijn vader, die zei: je moet alles kunnen. Als ik wilde wielrennen dan moest ik eerst de band kunnen plakken, anders mocht ik niet weg op de wielrenfiets. Hij leerde me elektriciteit aansluiten, maar ook een konijntje slachten.

Op betaald werk solliciteren, durfde ik op een bepaald moment niet meer. Ik was zo bang dat ik dat niet kon bolwerken, daar kon ik echt darmontsteking van krijgen.’

Pas toen Twomorrow in beeld kwam, durfde Jeannette het weer aan.

Twomorrow

'Mijn behandeling stond een beetje stil. Ik had gesprekken, maar verder kwam ik niet. Tijdens een seminar dat ik volgde over autisme, vertelde een vrouw over loopbaanbegeleiding en dat leek mij ook wel wat.' Zo kwam ze bij Twomorrow en bij Marije terecht.

Marije is de trajectbegeleider: 'Jeannette is 100% arbeidsongeschikt bevonden, maar ze heeft altijd gezegd: “Ik wil me graag blijven oriënteren op de arbeidsmarkt, ik wil me begeven tussen gezonde mensen. Ik wil ertoe doen.” Op 2 augustus hebben we kennis gemaakt, op 10 augustus stuurde ze haar eerste sollicitatiebrief al. Haar sollicitatiebrieven zijn een hele mooie weerspiegeling van hoe haar ontwikkeling het laatste jaar is geweest. Ik denk dat haar grootste groei haar zelfvertrouwen is. Jeannette kan beter verwoorden wie ze is, waar ze goed in is en ze durft ook voor zichzelf te kiezen nu.'

Met een twinkeling in haar ogen voegt Jeannette toe: 'Mijn laatste sollicitatiebrief las ik voor aan mijn moeder en zus. Mijn zus is veel beter met woorden, maar ze zei: “Dat zou ik nooit zo hebben kunnen opschrijven.” Van oudsher ben ik best wel bescheiden, in het traject heb ik geleerd mezelf beter te promoten. Ik geloof nu meer in mezelf.'

 IPS-traject

Marije: ‘Ik sluit aan bij de behoeftes van Jeannette en soms rem ik haar een beetje af.’
Jeannette: ‘Was dat nodig?’
Marije: ‘Ik hoefde je in ieder geval geen slinger te geven!’

Er klinkt gelach, de sfeer is ontspannen tussen Jeannette en Marije. Ze begrijpen elkaar en er is onderling vertrouwen.

Marije vertelt dat ieder IPS traject start met het inzichtelijk maken van de arbeidsmarkt, zo ook het traject van Jeannette: 'We gebruiken daarvoor de testen van Icares. Deze testen verifiëren interesses, geven inzicht in waar je goed in bent, welke eigenschappen je hebt en welk werk passend zou kunnen zijn. Het is een handvat voor de coachingsgesprekken.

Daarnaast is de begeleiding praktisch. Jeannette had eigenlijk al een heel mooi CV op de plank liggen, dus bij haar ging het vooral om het zoeken naar vacatures, het schrijven van sollicitatiebrieven en het bellen naar bedrijven. Bij IPS gaat het erom te zorgen dat mensen zelfstandig verder kunnen. Ik sta naast Jeannette of achter haar, maar nooit ervoor. Ik neem niets over.'

Uniek aan IPS is ook dat alles in samenwerking gaat met de behandeling en de betrokken hulpverleners. 'Jeannette is behoorlijk voortvarend, voor mij is het soms moeilijk in te schatten wanneer ik haar moet laten doorgaan en wanneer ik haar moet afremmen. Dat soort dingen bespreken we dan samen met het behandelteam. Mede door de groei die Jeannette heeft doorgemaakt, is ze uiteindelijk op deze prachtige plek terecht gekomen.'

Jeannette vertelt hoe goed het werk hier haar doet: 'Het geeft structuur en het past bij mij. Ik ben een duizendpoot en doe hier van alles: de lunch, schoonmaken, schilderen, stoelen bekleden en van al die dingen geniet ik. Als mensen zeggen: wat ziet dat er weer mooi uit en wat smaakt het lekker, dat geeft zo'n voldaan gevoel. Mensen lekker verwennen, daar ben ik heel goed in. En ik mag mezelf zijn: ik ben erg gedetailleerd, daar krijg ik hier de ruimte voor. Ze zeggen: je mag er zo lang over doen als je wilt, als het maar goed is. Werken is ook voor mezelf kiezen, dat heb ik inmiddels  wel geleerd: ik ben er zelf ook nog. Mijn kinderen zeggen het ook: je bent veel vrolijker sinds je werkt. Ik voel me als een vis in het water en dat gevoel heb ik jaren niet gehad. Tegen anderen zou ik willen zeggen: geef nooit op, mij is het na acht jaar ook gelukt. Er is altijd hoop.'