“Ik wil als paralympisch roeier de lat liefdevol leren leggen”

"Ik wil als paralympisch roeier de lat liefdevol leren leggen"

Olympisch roeier Eelcko Henstra, zit op een zondagochtend op de bank als het helemaal misgaat.

Eelcko vertelt: "Opeens voelde ik een enorme steek in mijn rug, ik zag flitsen, mijn urine liep eruit, ik had vreselijk veel pijn, het zweet gutste van mijn lijf."

"Ach, een beknellinkje", zei de arts op de eerste hulp, "neem maar paracetamol."

"Ik ben zelfs nog voor mijn werk, ik was medical devices salesmanager, naar Dublin gevlogen voor een congres met neurologen "U bent helemaal niet in orde," zeiden die neurologen. Ik viel steeds flauw.

Zes dagen lang werd ik door het ziekenhuis niet serieus genomen, tot ik op de eerste hulp van het OLVG in Amsterdam zei: "Ik ga hier niet meer weg zonder een MRI."

Na nog wat gemopper kreeg ik inderdaad een MRI, waarna ik opeens met spoed overgebracht werd naar het AMC. Ik snapte er niets van. "Je bent in doodsgevaar, ieder uur telt," kreeg ik te horen. Ik moest mijn ouders bellen om ze op de hoogte te brengen en papieren tekenen voor als het fout zou gaan. Ik werd heel kwaad, omdat ze me nota bene zes dagen hadden laten rondkruipen.

Twee van mijn onderste wervels bleken verbrijzeld te zijn. Een dwarslaesie in mijn onderrug, een zogenoemde caudalaesie. Mijn zenuwen werden als spaghettislierten weggedrukt door de verbrijzelde wervels.

Nadat ik bijkwam van de operatie, bleef ik ontzettend veel pijn houden. Ik heb drie jaar gelegen, door dat verbrijzelde staartbeen. Het is nu ruim negen jaar geleden. Vijf keer heb ik vier maanden moeten revalideren in Amsterdam, Spanje en Groningen."

Werk

"In de beginperiode was mijn allergrootste zorg of ik nog wel zou kunnen werken. Ik bleef nog liever incontinent dan moeten accepteren dat ik niet meer zou kunnen werken.

Werk nam veruit het grootste deel van mijn leven in beslag.

Tijdens de revalidatie zette ik alles op alles om weer beter te worden.

Mijn behandelaren zeiden dat ik veel te hard mijn best deed; ik ging continu over mijn grenzen. Die voelde ik niet aan, prestatiegedreven als ik ben. Psychisch kwam ik in een steeds dieper dal terecht. Ik kreeg er allemaal problemen bij, zoals angsten, niet meer kunnen slapen en niet meer kunnen slikken door spanningen."

Prestatieleed

"Werk was dus mijn grootste zorg, maar nu ruim negen jaar later zie ik ook de schaduwkant van werken.

Ik ben opgegroeid met ouders die hard werken, zeer gedreven zijn in sport, nooit klagen en ook niet complimenteren of knuffelen. Ik zie hen als een typisch voorbeeld van de Nederlandse cultuur: niet lullen, maar poetsen.

Ik maakte deel uit van het olympisch roeiteam en heb geleerd om mijn grenzen te verleggen. In mijn schoolloopbaan deed ik hetzelfde. Ik begon op de mavo en eindigde op de universiteit en spreek acht talen bijna vloeiend.

In mijn werk kende ik ook geen grenzen, ik werkte soms zeventig uur per week en vloog de hele wereld over.

Dat ik de lat steeds verschuif heeft mij veel gebracht, maar terugkijkend vraag ik mij wel eens af: wat heb ik onder enorme druk geleefd.

Toen ik stil kwam te liggen, merkte ik dat er een hoop prestatieleed omhoog kwam. Dat zag ik ook gebeuren bij mijn lotgenoten, wat mijn perspectief op onze prestatiegerichte maatschappij gekleurd heeft.

Ik zou nog steeds graag werken, want ik mis de verbondenheid met andere mensen en voel de verwachting van de maatschappij dat er gewerkt hoort te worden. Dat maakt dat ik mij schaam dat ik niet kan werken. Hoe bizar dat ook is, het is echt zo. Ik voel me er minderwaardig door en dat maakt mij kwaad op onze maatschappij, die mij dat gevoel steeds weer in de schoot gooit.

Als ik haast niet heb geslapen van de pijn, zegt de verzorgster in de ochtend: "Gelukkig hoef je niet te werken."

Werken kan ik niet meer, omdat ik te veel afhankelijk ben van de zorg van anderen. Ik moet bij veel dingen geholpen worden. En ik heb altijd zenuwpijn, wat veel invloed heeft op mijn doen en laten. Daarnaast ben ik sinds ik een caudalaesie heb ontzettend prikkelgevoelig. Als ik boodschappen doe, komen alle geluiden, geuren en beelden zo overweldigend bij me binnen, dat ik daarna te moe ben om gelijk te kunnen koken. Als mensen het vroeger over prikkels hadden, dacht ik: een schop onder je kont heb je nodig. Ik weet ondertussen wel beter."

Waar is de warmte?

"Toen ik tijdens mijn revalidatieperiode vreselijk verdrietig en boos was, werd er gezegd: "Ik laat je even alleen met je emoties."

In Spanje word je vastgehouden als je verdrietig bent.

Wij hebben echt een hele harde maatschappij.

Onze maatschappij draait om geld en om dat zo efficiënt mogelijk te maken, komen de individuen die een uitzondering op de massa maken in het gedrang. Hoe we daarin doorgeschoten zijn, merkte ik toen ik van Friesland naar Focus in Apeldoorn verhuisde. Ik moest de hulpmiddelen die ik in Friesland van de gemeente had gekregen weer inleveren en in Apeldoorn nieuwe aanvragen. Maanden heb ik liggend doorgebracht, wachtend op mijn rolstoel.

Nu woon ik in Zwolle en merk ik hoe het ook kan. Ik woon hier wederom in een fokusproject, met zestien aangepaste woningen.

Dankzij de gemeentes Apeldoorn en Zwolle kan ik weer roeien. Hier in Zwolle is een roeivereniging die met een rolstoel bereikbaar is. Ik kan er met de traplift naar de kantine en er is een aangepaste badkamer en wc. De gemeente heeft extra aandacht (lees: geld) voor parasporters. Ze hebben achtduizend euro bijgedragen voor een special aangepast zitje in mij paraboot, dat gefinancierd is door Uniek Sporten. Dat beschouw ik ook als warmte. Zonder hulp zou ik het sporten niet kunnen betalen en me helemaal afgesloten voelen van contact. Op de vereniging heb ik ongelooflijk behulpzame vrijwilligers leren kennen. Ik heb twee mensen nodig die mij helpen met het in het water leggen van de boot en mij in de boot helpen en mij na het roeien weer op de kant helpen en mij naar wedstrijden en trainingen in Amsterdam rijden. Zij doorbreken mijn eenzaamheid en maken het mogelijk dat ik kan trainen voor de Paralympische Spelen van 2028 in Los Angeles.

Het blijft echter een uitdaging voor mij om niet over mijn grenzen te gaan, want die voel ik niet. Om die beter te leren voelen, start ik binnenkort een traject met psychomotorische therapie en een gespecialiseerde psycholoog.

Het zou toch mooi zijn als ik met respect voor mijn eigen grenzen deel kan nemen aan de Paralympische Spelen in Los Angeles?!"