Wanneer je bij Twomorrow binnenloopt, is zij de eerste die je ziet. Een vriendelijk gezicht, een warm welkom. ‘Ik houd van gezelligheid, we zijn een klein clubje en er is veel persoonlijk contact. Dat vind ik belangrijk.’ Naast Brigitte op een kussen op de grond ligt Frits, de kantoorhond. ‘Frits brengt ook gezelligheid met zich mee én rust, hij haalt je even uit je hoofd. Ik moet zo vaak om hem lachen, iedereen is dol op hem.’ Frits geeft het kantoor iets huiselijks, dat is nieuw voor Brigitte. ‘Werk was lange tijd gewoon werk voor mij. Ik zat in een zakelijke omgeving, de meeste medewerkers kenden mijn naam niet eens. Bij Twomorrow voel ik me minder werknemer en meer collega. Ik voel me hier thuis.’
‘Met zestien ben ik al gaan werken. Ik had geen trek om verder te leren, alleen de stewardessen opleiding wilde ik wel doen, maar dat was te duur. Mijn ouders hadden het niet breed. Ze zijn jong getrouwd en woonden de eerste jaren in een klein kabouterhuisje in het bos bij Emst. Mijn moeder was zeventien toen ik geboren werd. Daarna volgden nog twee zusjes. Ik groeide op in een liefdevol gezin. Mijn vader was veel in het buitenland, als hij in het weekend thuis kwam, gingen we naar de markt om een visje te halen. Thuis peuzelden we dat samen op terwijl we op de radio luisterden naar het muziekprogramma Los Vast en de Dik voormekaar show.’
Pas toen ze in de zorg ging werken, is Brigitte zich gaan realiseren wat een rijkdom haar jeugd eigenlijk is geweest.
Zo’n rimpelloze jeugd geeft een stevige basis. Het kan zomaar het verschil maken of je de uitdagingen in het leven wel of niet het hoofd kunt bieden. Zoals in ieders leven, is ook bij Brigitte het nodige op haar pad gekomen. ‘Op mijn 37e ben ik gescheiden, ineens was ik een alleenstaande moeder. Een paar jaar later overleed mijn moeder heel plotseling. Mijn vader had voor zijn pensioen een reisje naar Turkije gekregen, mijn ouders gingen het daar vieren, maar mijn moeder is nooit teruggekomen. Iets met haar hart. Dat was een grote schok.’ Toch bleek Brigitte’s veerkracht groot. ‘Ik kon terugvallen op mijn vriendinnen, op mijn zussen. Alleen was ik op dat moment net mijn baan kwijt, anders had dat me zeker ook nog geholpen’.
‘Die stevige basis die ik heb gehad, die gun ik iedereen.’
‘Bij Twomorrow heb ik geleerd dat achter iedere kwetsbaarheid en ieder gedrag een verhaal schuil gaat.’ Zelf heeft Brigitte onlangs ervaren hoe het is om uit te vallen. ‘Ineens moest ik om alles huilen, om alles en niks. Ik kon niet meer stoppen.’ Het bleek te maken te hebben met haar hormoonhuishouding. ‘Twomorrow heeft me geweldig geholpen bij mijn herstel. Ze toonden begrip, ik voelde me gehoord en er was begeleiding. Bij een andere werkgever had ik misschien niet zo snel weer aan het werk gekund.’ Twomorrow gaf haar andere taken die op dat moment behapbaar waren en boden zo de structuur en omgeving die Brigitte zo nodig had. ‘Ik bleef onder de mensen, zonder dat er druk op me werd gelegd. Voor mijn taken was vervanging geregeld. In die tijd merkte ik dat werk zoveel meer betekent dan inkomen alleen. Werk is voor mij alles: het geeft zin aan mijn dag, een reden om van de bank af te komen, ik voel me nuttig en het zorgt voor sociaal contact.’
‘In mijn omgeving merk ik dat er nog veel vooroordelen zijn over mensen met psychische problemen. Dan zeggen ze: “Die spoort niet” of “Het zijn uitkeringstrekkers”. Ik denk graag in oplossingen en volgens mij moet er meer gebeuren in de voorlichting, het bespreekbaar maken. Daar moet je al vroeg mee beginnen. Als er vanaf jonge leeftijd aandacht voor is, dan normaliseert dat. Kinderen weten dan: dit hoort er ook bij. Hopelijk gaan mensen die er mee te maken krijgen zich dan zèlf ook minder schamen en er meer over praten. Zolang je zwijgt, blijft het taboe bestaan. Door te delen, ontstaat er meer begrip en krijg je sneller de steun die je nodig hebt. Dat heb ik zelf ook zo ervaren, ik sta veel dichter bij mezelf nu ik mijn gevoelens meer deel. Pas dan kun je zoveel mogelijk uit het leven halen, dat is mijn motto: haal alles eruit wat erin zit.’