Gerard de Roos

Blog-PeopleofTwomorrow-GerarddeRoos

Het was aanvankelijk helemaal niet mijn idee om bij Ixta Noa te gaan werken, ik ben daar begonnen met een interim klus. Inmiddels ben ik al zes jaar Directeur-Bestuurder. Ixta Noa leerde me op een andere manier te kijken, vanuit de verhalen van mensen met een psychische kwetsbaarheid zelf. Dat vond ik interessant: ontdekken en leren van en met elkaar. Dat wilde ik en het is leuk om te merken dat het lukt. Ervaringskennis wordt steeds meer als een volwaardige derde kennisbron gezien, naast wetenschappelijke kennis en professionele praktijkkennis. Mensen ervaren en zien het! Dat ik daar een bijdrage aan lever, vind ik mooi. Daar doe ik het voor.

Mijn interesse in mensen en hun verhalen, komt voor een deel voort uit mijn eigen zoektocht. Kijken naar hoe mensen zich ontwikkelen, heb ik niet van huis uit mee gekregen. Ik kom uit Princenhage, een dorp bij Breda. Indertijd een ouderwets katholiek bolwerk waar het toen vooral ging om hoe het hoort. Daar binnen moest je meedoen. Wie je zelf was, maakte minder uit, daar waren mensen niet zo in geïnteresseerd. Vroeger was mijn jongensdroom piloot worden. Dat paste in het plaatje van een sterke, stoere man, maar het paste niet bij mij. Later ging ik biologie studeren, ook die studie was het niet, ik bleek mensen veel interessanter te vinden dan planten en dieren. Langzaam vormde zich een pad en kon ik de stap zetten om te gaan werken in de psychiatrie. Al was dat wat buiten de lijntjes van mijn jeugd. Dat proces heeft mijn nieuwsgierigheid in mensen en hun ontwikkeling gevoed.

Net als iedereen, heb ook ik een verhaal, een geschiedenis die ik meeneem. Zo heb ik nog op een basisschool jongensschool gezeten, dat was toen al bijna nergens meer. Op de middelbare school, kwam ik ineens bij meiden in de klas. Ik was die dynamiek helemaal niet gewend en dan zat ik ook nog in de puberteit. Het gaf spanning, ik kon niet makkelijk aanhaken. Hoewel dat vrij snel is bijgetrokken, heeft het in mijn gevoel veel langer doorgespeeld. Dat zie je vaker bij mensen, iedereen vraagt zich wel eens af of hij of zij goed genoeg is. Dit soort ervaringen gebruik ik nu in mijn contact met anderen en helpt mij mensen beter te begrijpen. Uiteindelijk vind ik de verhalen en geschiedenis van mensen het meest boeiende wat er is.

Mijn ultieme droom is niet leven zonder stigma’s, dat bestaat niet. Stigma’s zijn er gewoon, dat geeft ook niet. Zo werkt ons hoofd nu eenmaal, we hebben behoefte aan ordening en indeling. Het wordt pas problematisch als ze leiden tot vooroordelen of zelfstigma. Dan zorgt het ervoor dat mensen niet mee kunnen doen. Daarom is het belangrijk dat we ons er bewust van zijn, want veel gaat onbewust. Kijk maar naar zwarte Piet, bijna niemand is er op uit om racistisch te zijn. Jezelf hier bewust van zijn helpt al. Het gaat erom wat je met je stigma’s doet, hoe je erover nadenkt en of je er wel of niet naar handelt. Dan gaan stigma’s vanzelf minder doorwerken en wordt een depressie op een gegeven moment misschien net zo goed bespreekbaar als een gebroken arm.

Ik ben niet zo van de adviezen, maar als ik er dan toch één moet geven, zeg ik: wees geïnteresseerd in het verhaal dat iemand heeft. Wees nieuwsgierig naar wat er achter iemand schuilgaat. Ik heb een sterk geloof in dat de meeste mensen deugen. Ik kan niet met het glas half leeg, ik ben van het glas halfvol. Samen met elkaar kunnen we heel veel bereiken, ook voordat het allemaal zo ingewikkeld en lastig wordt voor mensen. Waarom moet iemand eerst patiënt zijn? Ik ben ervan overtuigd dat we nog meer samen kunnen doen om te voorkomen dat het zover komt. Of waarom moet iemand eerst beter zijn voordat hij kan werken, kan werk niet ook bijdragen aan herstel?

Als we goed naar elkaar luisteren, blijkt iedereen talenten te hebben en ergens van betekenis te kunnen zijn. Zo ga je richting een samenleving waarin iedereen echt mee kan doen.