Op dit moment ben ik psychiater, bedrijfskundige en onderzoeker. AI vroeg in mijn leven ben ik intrinsiek gemotiveerd geraakt. Mijn vader was somber en depressief. Hij maakte een einde aan zijn leven toen ik 14 jaar was. Ik heb in mijn jeugd van dichtbij gezien wat somberheid met iemand doet, en met een gezin. Het bestaansrecht van mijn vader was aan zijn werk verbonden. Op het moment dat hij twee jaar geen werk meer had, was het leven voor hem niet langer levenswaardig. Van binnenuit heb ik ervaren hoe belangrijk het is om een zinvol leven te leiden. Wat het leven zinvol maakt, is voor iedereen anders.
Mijn vader had een bloemenzaak. In een van de periodes dat hij heel somber was, hebben mijn ouders de zaak moeten verkopen. Later heeft hij nog in een kwekerij gewerkt, maar ook dat lukte hem uiteindelijk niet meer. Als kind leerde ik al dat je hard moest werken. Als je ‘s avonds niet moe op de bank zat, had je niet hard genoeg gewerkt. Ik weet nog goed dat ik als kleine jongen mee ging helpen in de kwekerij. Mijn vader betaalde mij dan, echter alleen als hij mij daadwerkelijk hard had zien werken. Als ik nu terugkijk, was dat harde werken van hem niet gezond. De keuze die mijn vader maakte om uit het leven te stappen, zie ik als zíjn oplossing, de enige uitweg die hij nog zag. Ik kan me in hem verplaatsen en vanuit zijn perspectief snappen dat hij het leven niet meer leefbaar vond. Dat neemt niet weg hoe pijnlijk en verdrietig ik zijn keuze vind.
Aanvankelijk koesterde ik als arts de hoop om mensen te redden. Ik ging de psychiatrie in en heb deze vrij snel daarna weer verlaten. Ik vond de psychiatrie ziekmakend en stigmatiserend. De diagnoses die we mensen geven kijken met name naar wat er mis is, naar wat er niet is, en waar mensen vastlopen. Het zegt niets over de kansen en mogelijkheden die er ook zijn. Ik vind het belangrijker daar in te investeren. Nadat ik de psychiatrie verliet heb ik gewerkt als Arbo arts en als trainer en coach. Later ben ik toch teruggekeerd om mijn titel als arts te behouden en me het vak van psychiater eigen te maken. Ik ben ervan overtuigd dat je weinig middelen nodig hebt om iets van je leven te maken. Zelfkennis is daarbij heel belangrijk, het is je gebruiksaanwijzing. Met een beetje extra zelfkennis is er zoveel meer mogelijk. Wat ik jammer vind, is dat mensen zichzelf zo serieus nemen. Ik zou het iedereen gunnen meer te leren relativeren.
Momenteel ben ik bezig met een promotie onderzoek rondom ‘Arbeid als medicijn’. Aan de ene kant van het spectrum is werk een ziekmaker en sluipmoordenaar. Ik denk dan aan de Japanners die overwerkt en uitgeput sterven in hun auto, voor de fabriek waar ze werken. De andere kant van het spectrum is werk als middel om gezond te blijven en herstel te bevorderen. Onze kijk op werk vind ik boeiend. ‘Werk’ bestaat eigenlijk niet. We hebben ‘werk’ verzonnen. In onze wereld is het een ruilmiddel geworden om ons te voorzien van een inkomen. Interessant hierin vind ik de betekenis die mensen aan werk geven en hoe het ze kan helpen. Er is veel mogelijk in vrijheid. Je kunt een droom hebben, en ook kijken hoe je iets werkelijk voor elkaar kunt krijgen. Ik hou van doorpakken. Daar zit ook weer dat stuk arbeidsethos van mijn vader in.
In mijn vrije tijd kijk ik vaak naar bouwprogramma’s, dat vind ik fascinerend. Het idee dat een deel van de wereld maakbaar is. Mensen hebben een droom om een huis te bouwen en je ziet het daadwerkelijk gebeuren. Verder lees en schrijf ik graag. Ik voel me bevlogen. Mijn visie is dat de kosten voor de baten uit gaan. Als je iets wil, dan helpt het als je daar echt voor gaat. Als je zelf niets onderneemt, is de kans klein dat het zomaar op je pad komt.