Een jaar of 7 moet ik zijn geweest. Toen zat ik al bij mijn opa printplaten uit elkaar te halen. Heel voorzichtig trok ik met een soldeerbout al die kleine componentjes eraf. Dat vond ik prachtig. Ik heb een tijdlang gewerkt in de elektrotechniek, besturingspanelen gebouwd voor de rode lampjes op de windmolens bijvoorbeeld.
Ik was vroeger wel een moeilijk kind, lastig te hanteren. Ik deed veel dingen die niet mochten, kattenkwaad. Dan ging ik met vrienden in een bosje zitten en schoot met een wc-rolletje mais tegen fietsers aan. Op mijn vijftiende reed ik scooter, zonder helm. De politie reed in die tijd elke dag langs mijn huis om te kijken of ik die scooter had laten staan.
Maar er waren ook mooie dingen, in de middagpauze gingen we met mijn moeder vaak bij opa en oma eten. Wentelteefjes maken, broodjes van de markt, oliebolletje erbij.
Mijn klachten kwamen uit het niets.
Het begon met een burn-out. Ik heb zes weken thuis gezeten, dat is nu drie jaar geleden. Voor die tijd heb ik nooit klachten gehad. Die zes weken heb ik rust genomen en daarna zat ik wel weer lekker in mijn vel. Ik vond een baan hier in Aalten, ideaal, kon ik lekker op de fiets. Het ging een jaar goed. Toen kreeg ik slaapproblemen, twee weken heb ik niet geslapen, ik was een zombie. Daar is het begonnen.
Ik hoorde allerlei geluiden en had telkens het gevoel dat er iemand door het raam naar me stond te kijken. Als ik naar buiten liep was er niks. Ik wist dat de knop om moest, dit ging niet goed. Ik heb hulp gezocht. Dat is wel zo bij mij, als ik merk dat het niet goed gaat en ik er zelf niet uitkom, dan schakel ik iemand anders in. We waren er best vroeg bij.
De psychoses en stemmen in mijn hoofd hebben zeker een half jaar geduurd. De eerste maanden werd het alleen maar erger. Ik had zelfmoordneigingen, kreeg allerlei pammetjes maar niets hielp. Pas toen ik doorverwezen ben naar GGNet ging het beter. Ik kreeg slaapmedicatie, ondersteuning en soms een schop onder mijn kont.
Ik heb nog wel slaapproblemen, maar de psychoses zijn helemaal weg. Ook al is er nu niet meer zo heel veel aan de hand, het is fijn om iets te hebben om op terug te vallen. Het is fijn om te praten over waar je mee zit. Ik kan best open zijn, maar alleen bij mensen met wie ik me vertrouwd voel.
Ik leef met de dag, ik leef in het nu. Natuurlijk heb ik ook iets om voor te leven nu, mijn kinderen. Dat is ons eigen geluk. Daar ben ik gewoon trots op.
Echt levens veranderend zijn mijn psychoses niet geweest voor mij. Dat valt wel mee. Het zijn vooral anderen die dat denken, dat merk ik nu heel erg, met solliciteren. Er zit een taboe op, je past niet in het plaatje. Het hele gebeuren heeft me wel een klap gegeven, maar ik ben er ook weer bovenop gekomen. Ik ben gewoon iemand, ik leef gewoon. Misschien ben ik wel wat veranderd, maar ik ben ook ouder geworden, dat verandert je ook.
Vroeger kon ik echt niet toegeven dat iets mijn schuld was, ik heb nu meer zelfreflectie en zeg ook gelijk sorry als het fout gaat. Als iets me dwars zit, dan zeg ik het ook. Het hart op de tong, zo ben ik nu eenmaal. Ik ben wie ik ben, ik houd mijn buik niet in voor de foto.
Mijn advies aan anderen is: Lekker jezelf blijven, dat is het belangrijkste. Laat je niet leiden door andere mensen, maar doe wat je zelf leuk vindt en wat bij jou past. Leidt je eigen leven. En wees positief, alleen positief. Dat negatieve moet de wereld uit.
Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.