Op een mooie zomerse dag lag ik bij de IJssel in Deventer. Even lekker na het werk mijn hoofd luchten in de natuur. Ik ging liggen en droomde weg op de cadans van het kabbelende water. Ineens hoorde ik een stem zeggen: ‘hé, lekker weertje…’ Daar, op die plek op dat moment leerde ik mijn vriend kennen. Van een keer afspreken kwam de hele week afspreken. Zo zijn we naar elkaar toe gegroeid. Voorheen heb ik geen andere relaties gehad. Ik dacht altijd dat het uiteindelijk wel op mijn pad zou komen en dat was ook zo. We hebben een bepaalde connectie die ik niet in woorden kan uitdrukken, we zijn heel gelukkig met elkaar. De rust die ik in mijn ouderlijke huis moeilijk kon ervaren, vond ik bij hem.
Ik ben opgegroeid in een groot samengesteld gezin. Mijn moeder is plotseling overleden toen ik 12 jaar was, een onwerkelijke situatie. Ze kreeg een longontsteking en stierf. Mijn moeder was fysiek een gezonde vrouw. Ze is 39 jaar geworden. De rol van mijn moeder in ons gezin was apart doordat ze psychische problemen had. Zowel geestelijk als lichamelijk ben ik door haar mishandeld. Ik was nog klein, het was voor mij toen normaal. Ergens in mijn lichaam voelde ik wel dat de manier waarop ze met mij omging niet oké was, maar pas later kwam het besef. Toen ze overleed voelde ik een bepaald gemis, maar deels was het ook wel een bevrijding, hoe gek dat ook is om te zeggen. Het maakte het verdriet dubbel. De impact die het echt heeft gehad, heb ik pas veel later leren begrijpen. In die tijd was ik vooral boos en maakte thuis ruzie met mijn zusjes.
Mijn leven kent pieken en dalen. Ik heb de modeopleiding afgerond. Omdat ik niet direct een baan kon vinden in de mode, ging ik aan het werk in een broodjeszaak. Op een dag werd ik wakker en voelde me doodongelukkig, ik kon niet opstaan. Het is moeilijk uit te leggen hoe het is als je je zo negatief voelt. Alsof zuurstof als lood weegt. Iedere ademhaling vergde maximale inspanning, ik voelde me zo vreselijk moe. Met hulp van anderen heb ik mijzelf toen ziek gemeld op mijn werk. Ik had het gevoel dat ik er niet meer uitkwam en deed een zelfmoordpoging. Hierna ben ik in deeltijd opgenomen en kreeg behandeling. Ik ging een periode op en af. Als kind is mij veel afgenomen, waardoor ik nooit heb geleerd hoe ik om moest gaan met uitdagingen in het leven.
Mijn kracht om mezelf staande te houden, is mijn doorzettingsvermogen. Dat heb ik altijd al in me gehad. Vroeger was ik een hele middag bezig om te leren touwtje springen, ik ging net zo lang door tot ik het kon. Als iets de eerste keer niet lukt, blijf ik doorgaan. Ik wens mezelf een gelukkig leven en ontdek steeds meer dingen waar ik blij van word. Zoals wandelen, daar haal ik veel energie uit. Ik wandel eigenlijk altijd, ook al regent het. Heerlijk, die frisse lucht. Ik haal ook plezier uit ‘diamant painting’, het geeft rust in mijn hoofd. Ik sport en ik heb wat hamsters en ratjes, die mij een stuk geluk brengen. Het leven is nog steeds zoeken voor mij, het is een grote les. Als ik de ene les heb geleerd dan staat er weer een nieuwe aan de voordeur te bellen.
Als ik terugkijk realiseer ik me dat er altijd een lichtpunt was, hoe down ik me ook voelde. Ik wil anderen meegeven dat er altijd weer een moment komt dat het beter gaat. Hoe slecht je je ook voelt, sluit niet uit wat er op je pad kan komen. Ik werk nu bij Twomorrow. Dat kwam ook zo ineens op mijn pad. Via mijn IPS trajectbegeleider hoorde ik dat ze iemand voor 6 uur zochten in de schoonmaak. Het klonk als muziek in mijn oren! Het is dichtbij, geeft structuur en ik heb mensen om me heen. Dit draagt op een positieve manier bij aan mijn herstel. Alles gaat om balans. Ik heb de energie weten te vinden om hoop te hebben voor de toekomst. Ook al ben je jezelf kwijt, blijf dichtbij jezelf en houd moed.