‘Eigenlijk zou je hém moeten interviewen,’ Kevin wijst naar zijn hond Swift. ‘Ik heb hem heel veel verteld over alles wat ik meemaakte in mijn hoofd. Ik zat heel diep in die tijd en Swift heeft me enorm gesteund. Hij hielp me om buiten te komen, om met mensen te praten, hij bracht structuur in mijn dagen en zorgde ervoor dat ik m’n bed uitkwam. Dankzij hem begon ik ook weer te eten. Op een gegeven moment woog ik nog maar 47 kilo, maar omdat ik hem zag eten, deed ik dat ook. Hij is echt mijn therapiehond, al is hij dat niet officieel.’
‘Als kind wilde ik ook al graag dieren, maar dat kon niet. Mijn vader was beroepsmilitair en daardoor vaak afwezig, en mijn moeder was chronisch ziek.’ Als achtjarig jongetje deed Kevin al boodschappen, zorgde hij voor het huishouden en voelde zich verantwoordelijk voor de zorg van zijn moeder en broertje. ‘Het raakt me altijd als ik hierover praat. Ik zou zo graag voor dat jongetje willen zorgen, hij werd niet gezien.’
‘Toen ik klein was, waren de stemmen neutraal. Ik dacht dat het erbij hoorde, het waren fantasievriendjes die me gezelschap hielden. Pas tijdens mijn puberteit begon ik te beseffen dat er iets niet klopte. Aan de buitenkant was ik een gewone jongen. Ik was een lolbroek: scherp, bijdehand en ad-rem. Dat scherpe heb ik van mijn vader, maar ik verpak het met de humor van mijn moeder. Mijn moeder is erg humoristisch, wij kunnen echt gierend van het lachen op de grond liggen met z’n tweetjes.’
‘De eerste keer dat ik een negatieve stem hoorde, herinner ik me nog goed. Mijn vader was uitgezonden naar Joegoslavië, en op een dag was ik aan het vissen met een vriendje. We zaten rustig aan het water toen plotseling een van de stemmen opdook van achter mijn linkeroor: “Je vader komt nooit meer terug.” In paniek ben ik naar huis gerend.’ Vanaf dat moment werden de stemmen kritischer.
‘Ze maakten nare opmerkingen, lachten me uit en gaven me opdrachten. Ik deelde het met niemand, dat durfde ik niet. “Niemand zal je geloven,” zeiden de stemmen of: “Als je je mond opendoet, gaat je moeder dood.” Tot mijn 21e sprak ik er met niemand over.’
Het was eenzaam in Kevins hoofd, maar hij slaagde erin zijn stemmen geheim te houden. Na de middelbare school ging hij naar de kunstacademie, om een jaar later toch te kiezen voor de PABO. Mensen iets leren, daar zat zijn passie. Alles verliep vlot, totdat hij tijdens het derde jaar van de PABO zijn eerste psychose kreeg. ‘Ik zat middenin de collegezaal en de stemmen vielen me lastig. Ze beweerden dat iedereen me doorhad en naar me staarde. In paniek baande ik me een weg tussen mijn medestudenten en vluchtte de klas uit. De docent die achter me aankwam, heb ik weggejaagd. Zo ben ik bij Dimence terechtgekomen.’
Een verkeerde diagnose werd gesteld, gevolgd door nog twee psychoses. Zijn droom om leraar te worden viel in duigen toen hij na zes jaar zijn opleiding moest stopzetten. Kevin werd depressief.
‘Het enige wat ik nog deed, was gamen. In die fantasiewereld kon ik aan de zorgen en stemmen in mijn hoofd ontsnappen. Wel voelde ik me nutteloos, en dit gevoel werd voortdurend bevestigd door de hulpverlening. Ze waren vooral aan het pappen en nathouden, ik moest rustig aan doen anders kon het weer misgaan. Totdat er een verpleegkundige op mijn pad kwam die zei: “We gaan kijken wat er nog in zit.” Zij liet mij inzien dat ik dingen kan, dat zag ik zelf allang niet meer. In die periode kwamen ook mijn ouders weer in beeld en begonnen we met triade gesprekken bij Dimence. Mijn ouders hebben mij samen met die begeleider weer op het juiste spoor gezet.’
‘Ik startte met het IPS-traject en werd taalcoach voor een Koreaanse jongen. Daarmee kwam mijn passie voor het onderwijs weer terug. Het echte herstel kwam bij Focus Zwolle, waar ik nu trainingen geef als ervaringsdeskundige. Voor mij zit herstel in weer actief dingen ondernemen. Kijken naar mogelijkheden in plaats van beperkingen.’
‘Drie psychoses en een depressie heb ik doorgemaakt, en ondanks al die tegenslagen, ben ik hier. Telkens ben ik opgestaan. Het voelt als een overwinning na een strijd van 30 jaar. Mijn innerlijke stemmen zijn verslagen. Af en toe hoor ik ze nog wel, maar ik heb geleerd ze te negeren. Dus wat ik mee wil geven, is dit: Hoe diep je ook zit, als je omhoog of vooruit kijkt, is er altijd licht. Pak dat vast en laat niet los. Vallen is niet erg, blijven liggen wel. Geef nooit op en zoek jouw lichtpuntje.’
‘Dat ik nu mensen kan helpen met mijn ervaringen, vind ik mooi. Ik kan al die negativiteit omzetten in iets positiefs voor anderen.’ In september is Kevin gestart met de opleiding Ervaringsdeskundigheid in zorg en welzijn. ‘Ik heb er echt zin in. Ik heb zolang niks gedaan en nu blijft het balletje maar rollen. Dat is een ontzettend prettig gevoel.’