De grap is dat we met COVID-19 in dezelfde crisis zitten als onze cliënten. Normaal gesproken helpen wij mensen die een crisis hebben meegemaakt er weer bovenop. Ik begin mijn gesprekken nu vaak met ‘Wat een tijd, hè?’ en ‘Hoe ga jij er mee om?’. Het zijn nu echt gesprekken van mens tot mens die dezelfde ervaring delen. En dat is de basis van mijn werk én de weg naar werk voor de cliënt.
Vóór de coronacrisis bestond mijn werk voor 80% uit face to face contact. Als IPS-coach moet je vaak eerst investeren in de relatie met je cliënt voordat je tot actie over kunt gaan. En dan is het wel fijn als je elkaar even ziet, een kop koffie samen drinkt en een grapje kan maken. Ik ben er altijd van uit gegaan dat dit de beste manier was om vertrouwen op te bouwen. Door COVID-19 leer ik dat het ook anders kan.
Neem bijvoorbeeld beeldbellen. Ik vind het leuk, omdat je elkaar dan ook ziet. Zo voer ik intakegesprekken met cliënten die ik niet eerder heb ontmoet. Die vraag ik direct het hemd van het lijf. En het blijkt te werken: mensen vertellen ook op deze manier open hun verhaal. Beeldbellen kan niet iedereen. Het digitaal vaardig maken van mijn cliënten is een nieuw onderdeel van mijn werk geworden. Ik was laatst een uur lang met een kandidaat aan de telefoon om een Skype-verbinding tot stand te brengen, maar het lukte maar niet. Ik ben best geduldig, maar dit moesten we uiteindelijk toch opgeven. Later die middag zat ik met mijn vrouw aan tafel te eten. We hadden Skype nog open staan, toen belde deze cliënt opeens in! Hij was blijven proberen en had het toch voor elkaar gekregen. Dit betekent dat we met een toekomstige werkgever via Skype kunnen kennismaken. Als je iets tijd en aandacht geeft, dan ontstaat er iets. Dat vind ik prachtig! Dat zijn de successen waarvan ik geniet in deze coronatijd.
Ik ben chronisch positief en optimistisch. Dat houdt mij ook op de been. Ik denk in kansen en vertaal dat naar mijn werk. En jij? Waar zie jij mogelijkheden?