Op 31-jarige leeftijd belandde ik na mijn scheiding in Nijmegen-Oost. Het was een turbulente tijd met veel veranderingen: een nieuwe woning, een nieuwe baan en als co-ouder moest ik wennen aan de zorg voor mijn twee kleine kindjes. Het was een eenzame periode. Ik woonde anti-kraak in een oud schoolgebouw in een wijk waar ik niemand kende. Op een zaterdag liep ik een beetje met mijn ziel onder de arm door de straten, tot ik bij een buurtcentrum vlakbij wat activiteit zag. Mensen zaten aan tafels en hadden het gezellig. Daar viel mijn oog op een knullig kartonnen bordje waarop stond: “redacteur gezocht voor de wijkkrant”.
Achteraf gezien is dat een keerpunt in mijn leven geweest.
Schrijven vond ik leuk, eerder schreef ik al voor de schoolkrant en een jongerenblaadje. Ik besloot me aan te melden en ineens had ik als redactielid een aanleiding om in gesprek te raken. Vrijwel direct leverde me dat leuke contacten op, in rap tempo leerde ik allerlei nieuwe mensen kennen. Ik begon me verbonden te voelen met mijn nieuwe leefomgeving. Het gevoel van eenzaamheid maakte plaats voor een gevoel van thuis zijn.
Niet alleen voor mij had het een positief effect, het delen van verhalen bracht ook in de wijk iets in beweging. ‘Ben jij niet die man van die oude Volvo?’ De verhalen leidden tot spontaan contact en allerlei ontmoetingen. Dit plantte het zaadje voor de oprichting van mijnbuurtje. nl: een online buurtplatform dat met behulp van buurtverbinders werkt aan meer betrokken buurten waarin iedereen meedoet.
Wat begon met een klein idealistisch idee, is uitgegroeid tot iets groters. Van idee naar werkelijkheid, van lokale wijkkrant naar buurtverbinders in heel Nederland. Voor mij is mijn werk een onophoudelijke bron van energie: iedere dag opnieuw mag ik samen met anderen werken aan ideeën voor nóg meer betrokkenheid en contact in de buurt. Vertaald vanuit het motto van Twomorrow, kom ik dan uit op: Arbeid als vitamine. Het is zo leuk om te merken dat ons idee zoveel betekent voor zoveel mensen. Dat dat is gelukt, daar ben ik wel trots op. Buurtverbinders zorgen er met ons platform voor dat mensen elkaar op allerlei plekken in Nederland ontmoeten en ze zetten ook zelf weer dingen in gang. Een sneeuwbaleffect waardoor alle mooie dingen zichtbaar worden. Mensen realiseren zich dat het eigenlijk best wel goed gaat en zijn weer trots op hun buurt.
Het mooie is dat ons platform vrij is van hokjes. Er zijn geen labels, we zijn allemaal mensen die samen in een prachtige buurt wonen. Het maakt niet uit of je jong of oud bent, psychische uitdagingen hebt, hier je hele leven al woont of pas een jaar. Je bent gewoon buurtgenoot, die van nummer 36 op de Esdoornstraat of diegene van de hoek met die mooie tuin. Labeling werkt contraproductief, daarom vermijden we het. Want wie wil er nu naar een dansavond voor eenzame ouderen? Laten we elkaar zien voor wie we écht zijn. Zo maak je een betrokken buurt.
Meer saamhorigheid in een buurt kan denk ik ook ondersteunend zijn voor mensen met psychische problematiek. Juist doordat het uitgaat van het potentieel van mensen en de gelijkwaardigheid. Anders dan op sociale media, wordt op onze platformen opvallend weinig gepolariseerd, gezeurd of geklaagd. Het is de kracht van het lokale karakter, dat voelt anders. Mensen hebben geen behoefte om naar tegen een ander te doen. De spotlight staat op alle mensen met mooie ideeën en talenten, kennis, plekjes en spullen. Elke buurt zit vol met dit soort pareltjes en de aanpak van mijnbuurtje.nl helpt al die pareltjes te vinden en te gebruiken.
Wat zou het mooi zijn als mensen steeds meer met een waarderende blik naar de wereld gaan kijken. Dat wil ik mensen wel meegeven: kijk wat de ander toevoegt, waardeer wat de ander meebrengt. Er valt altijd wel iets te leren van een ander, daar kun je zelf ook weer baat bij hebben. Dit kun je ook toepassen op de doelgroep van Twomorrow, dat zijn ook allemaal mensen met talenten die iets waardevols meebrengen en van wie we iets kunnen leren. Dat zou ik mooi vinden, een wereld waarin we niet alleen onze eigen potentie vervullen, maar ook de potentiële schatten van anderen zien, erkennen en gebruiken. Dat dat voorop staat, dat zou de wereld toch een beetje mooier maken, niet?