De eerste keer dat ik als muzikant optrad, was ook hier in Schouwburg Odeon. Dat was in 2008, ik was achttien en tijdens de Kunstbende mochten we met mijn metalband een nummer spelen. Nu, veertien jaar later, werk ik bij Odeon als theatertechnicus.
Tijdens het sollicitatiegesprek zeiden ze meteen: ‘jou willen we hebben’. Dat was niet vanzelfsprekend, want de opleiding theatertechniek had ik al tien jaar daarvoor afgerond. Ik was lang uit het vak geweest, er was veel veranderd in die tijd en ook met mij was er veel gebeurd. Mijn houding sprak ze aan. Ik kon antwoord geven op vragen die technisch ingewikkeld waren, maar gaf ook aan dat ik niet alles wist. Ze zochten iemand die wilde leren en dat ben ik. Voor mij was dit de ideale uitdaging en een mooie kans om me verder te ontwikkelen. Ik ben heel dankbaar dat ze mij die kans hebben gegeven. Vanmiddag teken ik mijn vaste contract. Ik denk dat mijn vader heel trots zou zijn dat ik hier terecht ben gekomen.
Mijn vader had Parkinson. Toen hij de diagnose kreeg, was ik negen. Mijn jeugd heb ik voor een deel aan de kant gegooid om voor hem te zorgen. Ik heb mezelf altijd veel weggecijferd, waardoor ik verlegen, teruggetrokken en erg op mezelf was. Toen hij overleed viel ik in een gat.
Mijn eerste psychose heeft een half jaar geduurd. Vierentwintig uur per dag hoorde ik stemmen. Ik had zelf niet goed door dat er wat mis was, ik had nog nooit van psychoses gehoord. Ik had visuele hallucinaties, ik hoorde dingen die er niet waren, ik voelde aanrakingen die er niet waren en ik rook van alles wat er niet was. ‘Het is niet echt’, zeiden ze tijdens mijn behandeling, maar voor mij was het levensecht. Dat voelde heel eenzaam.
Muziek heeft ook in die periode veel voor mij betekend.
I’ve given my eyes away to darkness, locked off all the entrances. While visions of angels, dance in my mind. Dat is heel letterlijk wat ik ervaren heb tijdens mijn psychoses. Niets kan gevoel zo mooi vertalen. Juist de herkenning, maakt muziek zo krachtig.
Ik ben met muziek groot geworden, mijn vader is een tijdje beroepsmuzikant geweest en mijn moeder had een klein orgeltje. Op mijn 16e begon ik zelf met spelen. Van geld dat ik voor mijn verjaardag had gekregen, kocht ik een gitaar met versterkertje. Muziek zit in mij, het maakt het leven mooi en het heeft me ook troost gebracht. Nadat mijn vader overleed, werd muziek een vorm van therapie voor mij. Als ik het even niet zag zitten, dan pakte ik mijn gitaar. In de periode van mijn eerste psychose heb ik ook de mooiste muziek geschreven. In de kliniek heb ik samen met een jongen die ook muziek maakte, de pingpongruimte mogen ombouwen tot studio. Hele dagen hebben we daar jammend doorgebracht. We zijn nog altijd bevriend.
Het klinkt misschien raar, maar achteraf zie ik alles wat er gebeurd is niet als alleen maar slecht. Het heeft me ook iets gebracht. Mede door de psychoses heb ik ontdekt wie ik ben. Ik ben veel socialer dan ik dacht, speelser ook, ik maak graag grapjes en kan veel makkelijker praten nu. Uiteindelijk ben ik een stuk positiever in het leven komen te staan. Ik waardeer de kleine dingen: wat voor jou een klein gebaar is, kan voor iemand anders een groot verschil maken. Even luisteren of iets positiefs inbrengen, een complimentje geven. Het is ook de reden waarom ik bloed doneer.
Ik ben zelf niet kerkelijk, maar het gemeenschappelijke van een kerk zie ik wel als iets goeds. Het voor elkaar klaar staan. Dat is hier bij Odeon eigenlijk ook zo. Ons team bestaat uit tien man. Gemiddeld draaien we drie voorstellingen per dag, we maken veel uren samen. Misschien dat er daarom een sterk groepsgevoel is. We voelen elkaar aan, we communiceren zonder woorden, net als in de muziek. Odeon is mijn tweede thuis geworden.
Toen mijn vader stierf, heb ik zijn hand vastgehouden. Dat zijn dingen waar je gewoon niet omheen kunt, al het andere zijn leermomenten voor een andere keer. Mijn advies aan de wereld? Blijf leren, blijf nieuwsgierig. Niemand is ooit echt uitgeleerd, het is een levenslang proces. De waarheid bestaat niet, die ligt voor iedereen ergens anders. Sta dus altijd open voor het perspectief van de ander.
Er zijn veel dingen die het leven mooi maken. Het is een grote, fascinerende reis van je geboorte tot aan je dood. Ik ben onderweg.